viernes, 30 de noviembre de 2012

El miedo


He de reconocerlo, tengo miedo. Miedo de conocer a alguien. Miedo de empezar a ilusionarme por alguien. Miedo a enamorarme. Miedo a no encontrar a la persona correcta. Miedo a no volver a sentir lo mismo. Miedo a no olvidarte. Miedo a darlo todo, otra vez, y salir lastimada. Miedo a pasarlo mal. Supongo que todos estos sentimientos son “normales” después de una ruptura con alguien del que estabas perdidamente enamorada.

Pero no, no voy a dejar que todos estos miedos me impidan ser feliz y encontrar a alguien que realmente si lo de todo por mí. Creo que me lo merezco. Y la vida se trata de eso, vencer tus miedos, ser valiente. Si, puede que vuelva a equivocarme, pero solo arriesgándome, perdiendo todos estos miedos, sabré si “esa persona” es la indicada. El temor a fracasar no va a impedirme jugar.



.~África~.

jueves, 29 de noviembre de 2012

El amor nos ciega


Dicen que el amor nos ciega, que cuando estamos enamorados no sabemos ver realmente las cosas tal y cómo son. Al principio todo va sobre ruedas. Él te muestra todos sus encantos y  te enamoras perdidamente. “Es perfecto”, piensas, “lo tiene todo”. Te ilusionas cada día más, no puede imaginarte una vida sin él, ya no. Vas viendo pequeñas cosas que no te gustan, pero por él las pasas por alto, no les das importancia. Y luego, una detrás de otra. Cómo una tonta, sigues aguantando cada putada porque prefieres eso a estar sin él. Es triste decirlo, pero es la pura realidad. Tienes miedo a perderle y ese miedo puede con todo lo demás. Hasta que un día esa venda que te cubría los ojos cae. No sabes cómo ni porqué, pero lo hace. ¿En qué coño estabas pensando? Tú te mereces mucho más que eso. Hasta la persona más enamorada se cansa de darlo todo y no recibir nada a cambio. Llámalo egoísmo, pero ¿para qué seguir luchando en vano? Si no piensas tú en ti misma ¿quién lo hará? ¿Él? Te aseguro que no.

Como pude estar tan ciega


Cada vez me doy más cuenta de que no eres la persona que yo creía, estaba tan equivocada yo que creía conocerte… no sabes cuanto me has defraudado, no te imaginas la profunda decepción que siento al mirarte y no reconocerte.

Nunca creí en la expresión que del amor al odio hay un paso, yo solía pensar que a alguien a quien has querido por muy mal que hayan acabado las cosas, no puedes llegar a odiarlo porqué siempre habrá un pasado que te lo impida (momentos preciosos que aunque intentes ocultar para poder olvidar, siguen allí),  tal vez una parte de tu corazón que no te permita ver a esa persona como a alguien cruel.

Siempre habría querido pensar que por mucho daño que me hiciste y por todas las veces que jugaste conmigo y con mis sentimientos, no eras una mala persona.

Si ya tienes a otra,¿ porqué te empeñas en amargarme la existencia?, ¿porqué me humillas y te burlas de mi?, ¿No te parece que ya me hiciste suficiente daño?.

NO TE ENTIENDO, si ya has encontrado a otra porqué no puedes dejarme en paz,  me dijiste 1000 veces  que yo no era suficiente para ti pues bien, déjame tranquila.

Yo no quise nunca odiarte en un futuro porqué para mi significaste tanto… pero tu cada día te empeñas en hacerme un poco más de daño y yo ha llegado un punto en que no puedo permitirlo. Me he intentado hacer la indiferente y pasar de ti, de tus comentarios y  de tus puñeteras bromitas sexuales (que no tienen ni PUTA GRACIA).

He  intentado ser comprensiva, razonar, calmarme, contar hasta tres…

Pero no voy a dejar que me continúes haciendo daño ni un segundo más, yo siempre he sido una persona demasiado buena, pero si hay que aprender a ser mala  te juro que aprenderé a serlo.

Siempre te desee lo mejor y nunca quise odiarte pero tu cada día me intentas  hacer más daño  y te empeñas en  inyectarme un poquito de odio, pues bien solo decirte que al final como no cambies conseguirás tu objetivo: Conseguirás transformar el amor en odio.
Como pude estar tan ciega y no ver quien realmente eras, lo cruel  e insensible que podías llegar a ser.

Abril

martes, 27 de noviembre de 2012

El amor verdadero


En muchas películas y libros nos hacen creer que el amor se encuentra fácilmente. Chico conoce a chica, se enamoran, se casan y son felices. Pero en la vida real encontrar a ESA persona, encontrar el amor y que sea correspondido no es tan fácil.

Cuando crees que has encontrado a la persona correcta hay algo que falla. Pero si algo falla es porque realmente no tenía que ser. El amor no tiene que tener impedimentos. Si dos personas sienten de verdad harán lo que sea por estar juntas. En el amor no valen las escusas. Hay muchísimos problemas en la vida como para poner una excusa al amor. Si de verdad lo sientes hazlo, pero hazlo en el momento, porque quizá este tren solo pasa una vez.

Y si no sientes de verdad, dilo, seguramente esa persona valore tu sinceridad. Mejor decirlo antes que acabar ilusionando a esa persona y después decepcionarla totalmente. No te gustaria que te lo hicieran a ti, ¿verdad? Pues no lo hagas tú tampoco.

Después de varios palos en el amor, ahora solo me lanzaré a la piscina si realmente la otra persona me lo demuestra. No más sufrimiento gratuito. Cuando alguien sienta lo mismo que yo, cuando me escuché cuando lo necesite, cuando me haga reír cada dos por tres, cuando me diga que se muere por verme y no me pongas escusas, entonces daré el paso, me arriesgaré. Y espero que cuando lo haga él también este dispuesto a arriesgarse. Será entonces cuando habré encontrado lo que estoy buscando, el amor verdadero.

.~África~.

domingo, 25 de noviembre de 2012

¿ Vives lo que sueñas ?

Soñar es gratis, miles de veces fantaseas con una idea que sabes que no se cumplirá, pero que demonios, pensar en ello te aporta un pedacito de felicidad y no estas dispuesto o dejar de hacerlo.
¿Qué es mejor: tener ilusiones y vivir pensando en ellas o no tener ninguna esperanza? Yo  elijo la primera opción, más  sé, que probablemente a veces no sea la mejor, porqué en muchas ocasiones siempre esperas más de lo que recibes, también vives constantemente una ilusión y tienes más números de que en cualquier momento alguien destroce todas tus fantasías de un zarpazo, estallando así  tu pequeña burbuja de felicidad.
Hay personas que temen tener sueños o ilusiones , que no esperan nada en un futuro o que temen gritarlo a los cuatro vientos para que nadie les haga otra vez daño. A estas personas les digo algo: Si no tienes ilusiones, esperanzas que cumplir, sueños… ¿Qué sentido tiene tú vida? Puede que alguien te vuelva a romper ese mundo de fantasía que tenias planeado, pero si no confías en nadie, si no le das la oportunidad a nadie para que te conozca y te quiera y tu puedas hacer lo mismo con esa persona, tú vida siempre estará vacía, siempre sentirás que te falta algo o alguien.
¿Qué es de nuestra vida si no podemos vivir nuestros sueños? ¿Si no podemos tener esperanza en un futuro mejor? ¿Si no hay nada o nadie a quien poder aferrarte para seguir luchando y viviendo?
Yo intento cumplir mis sueños, pase lo que pase intento no perder la esperanza, intento seguir luchando. Sé que en cualquier momento mis sueños sé pueden esfumar, porqué sé que solo son sueños y que no pertenecen a la realidad, pero también sé que si no los tuviera mi vida  solo sería un sitio gris.
Así que en los buenos momentos procuro guardar un poquito de esperanza en un pequeño frasquito de cristal, para que cuando lleguen los malos y solo vea tristeza a mi alrededor pueda mirar el frasquito y ver que ayer fui feliz por tanto el día de mañana volveré a serlo.
Abril

jueves, 22 de noviembre de 2012

Aprender a quererse



Creo que en la vida de toda persona llega un momento, que no queda  más remedio que ser un poco egoísta y pensar en ti, hay veces que por desgracia lo descubres demasiado tarde. Normalmente lo acabas averiguando cuando tu corazón te chilla : ¡¡¡BASTA!!! NO PUEDO SEGUIR SUFRIENDO.

Cuando ese instante llega, tienes que aprender a valorarte y quererte mucho,  darte pequeños caprichos, intentar  volver a ser quien fuiste en un pasado.

Una amiga me dijo algo que intentaré recordar siempre: Para que los demás te quieran, para que la gente logre valorarte y no te vuelvan a hacer tanto daño, tienes que hacer algo por ti misma y ese algo es aprender a quererte.

Distinguir aquello que te hará bien  e  identificar todo aquello que probablemente te hará daño, para alejarlo lo antes posible de tu vida, enterrar todos aquellos recuerdos por bonitos que sean, si sabes que con ellos lo único que conseguirás son lágrimas.  Borrar fotos, vídeos, mensajes… todo lo que sea necesario para dejar de pensar.

Salir con amigos y distraerte, lo único que no se debe hacer es desperdiciar el tiempo en algo que no te aporta nada bueno.

Huir de los malos momentos y secuestrar y aferrarte a los buenos. Tener esperanza, el tiempo es aquel que ira sanando las heridas que algún día alguien abrió.

Llego el momento de sonreír saborear una buena taza de chocolate con tus mejores amigos, reír a carcajada limpia con ellos, planificar un viaje, irte de compras con tu madre y demostrarle que intentarás ser feliz,  ir al cine ver una bonita película de amor y soñar con algún día ser tú una de las protagonistas que vive al fin su preciosa historia.

La vida no esta solo hecha para sufrir hay que aprender a vivir momentos mágicos  que irradian felicidad y momentos no tan buenos en los que hay que pisar fuerte el suelo , luchar y seguir haciendo tu vida poco a poco intentando que el huracán pase rápido.

Abril

Segundas oportunidades


Dicen que “segundas partes nunca fueron buenas”. Entonces ¿por qué damos segundas oportunidades? Seguramente yo no sea la más indicada para criticar o reflexionar sobre ello. He dado demasiadas segundas oportunidades en mi vida, y sinceramente creo que pocas (para no decir ninguna) han salido bien. Pero la verdad es que cuando siento por alguien, cuando alguien realmente me importa me cuesta pensar más con la cabeza que con el corazón. Y es ahí cuando la cago.

Si una persona nos ha decepcionado, si nos hemos llevamos un gran chasco con ella, para qué dejar que nos vuelva a herir gratuitamente? Me hace gracia la gente que pide perdón, te dicen que eso no volverá a pasar, jamás. Pasan unos meses y todo genial, hasta que llega un momento que vuestra relación llega exactamente al mismo punto en el que os habías quedado anteriormente. Todo lo que creías que ya estaba arreglado y solucionado vuelva a renacer, de la nada. Esa persona vuelve a hacerte exactamente lo mismo que hizo en su momento. Entonces si sabías perfectamente que NO ibas a cumplir tu promesa, ¿para qué dices nada?
No te dejes engañar, sólo porque te lloren y supliquen no quiere decir que vayan a cambiar. No te creas todo lo que te dicen cuando están “arrepentidos”. Muchas veces estamos con alguien que nos ha hecho daño y traicionado porque a pesar de todo dice que nos quiere. Pero no debemos dejarnos engañar, quien ha hecho algo para perder nuestra confianza seguramente no nos quiere como nos merecemos. Puede que la necesidad y dependencia el uno del otro y la confusión provocada en los momentos de inestabilidad nos hagan pensar que es amor en lugar de lo que es realmente: costumbre, miedo al cambio. Una persona que te quiere de verdad no te hace la vida imposible.
BASTA, ya no. No tienes porqué seguir llorando. Si esa persona no te sabe valorar ya llegará alguien que lo hará de verdad. Con ello te darás cuenta de que tantas lágrimas derramadas no sirvieron de nada.
Cuando hayas conseguido pasar página, cuando todo te vaya a la perfección lo más probable es que esa persona intente volver con los mismos argumentos de antes: llantos, promesas y súplicas de un cambio. No te creas nada, las segundas oportunidades (o terceras) nunca han sido mejores, al contrario, te acabas arrepintiendo de haber creído y vuelto a caer en lo mismo de siempre.
Así que, no queda más que seguir tu vida. Lo más probable es que acabes encontrando a alguien que realmente te merezca.
En lugar de pedir segundas oportunidades, aprovéchenos al máximo la primera.
¿Qué opináis vosotros de las segundas oportunidades?



.~África~.

Ahora que ya no soy esa


Ahora que ya no soy esa que se pierde en tus labios, aquella que con caricias surcaba tu espalda, la que buscaba constantemente esa mirada, esta que creía una y otra vez en ti confiando en un futuro, esa que su único anhelo eras tú.


Ahora que ya ha pasado un tiempo, te quiero decir que a alguien que has querido tanto nunca le puedes desear nada malo, más bien todo lo contrario y te deseo algo: Ojalá que la que ahora esta a tu lado la dejes demostrarte que si existe el amor, ojalá que los dos seáis muy felices juntos y ojalá nunca te haga sentir  como tu me has hecho sentirme a mí.

Quiero decirte que no estoy triste de que estés con otra, siempre  te desee lo mejor… Más ayer no pude contener un par de lágrimas, cuando vi todas las canciones  que  a ella si le has dedicado. Me sentí  mal porqué, por mí nunca hiciste nada parecido, yo que te ayudé sin pedir nada a cambio, yo que te consolé cundo nadie lo hacía yo que siempre estuve allí… y  algo de fue a mi a la que siempre ocultaste como si fuese algo  de lo que avergonzarse.

Realmente, si algo me hiciste sentir es que era pequeña, que nunca estaríamos juntos porqué creías que no estaba a tu altura, me alegro de que ahora alguien  sí lo esté.
Te equivocaste en algo: puede que para ti no esté a tu altura más ya no busco estarlo y no lo buscaré jamás. Solo decirte que no soy tan pequeña como creías (Y con esto no me refiero ni  a la  edad ni a la altura).

Lo nuestro no fue porque no quisiste y ahora ya no te culpo, tampoco te recrimino nada es lo mejor que tenía que pasar. Todo el amor que a mí me sobro a tí te faltó y eso jamás funciona.

Con la mano en el corazón lo único que te digo volviéndote a repetir es: Sé muy feliz, a alguien a quién verdaderamente quisé, es lo que quiero que le suceda.


Abril

miércoles, 21 de noviembre de 2012

Momentos


Nuestra vida esta repleta de pequeños momentos, instantes en los que saltamos por los aires locos de alegría y en los que pensamos que aunque callera el gran diluvio universal continuaríamos sonriendo porque nada nos puede afectar. Pero tristemente también hay que reconocer que existen los otros momentos, aquellos en los que el mundo parece un lugar frío y oscuro. En esos momentos mi gran consuelo y lo que me empuja a salir adelante pensando: mañana será otro día, es saber que tengo a  una familia que me quiere a África que es la mejor amiga que una podría desear, a Alejandro otro gran amigo que nunca me ha dejado y otras personas muy especiales que sé que estarán allí.

Pero cuando te caes muchas veces y la vida te golpea: creces, aprendes, valoras más todo aquello que tienes. No soy masoquista y no se cuanto habría pagado por evitar sufrir, pero ahora comparo mis problemas con los de otras personas y me doy cuenta de que son nimiedades. Seguramente en un futuro vendrán mucho peores porque la vida e comparable a una rosa, preciosa si eso es innegable, no obstante, toda rosa por bonita que sea tiene espinas.

Creo que he cambiado y quiero seguir haciéndolo,  sé que no soy perfecta y que si algo me sobra son defectos, pero hay que luchar tenemos que afrontarlos superarlos y ser mejores personas el día de mañana.

 He cometido muchos errores y a veces quisiera volver atrás en el tiempo pero… no se puede, por lo tanto lo único que se puede hacer  es levantar la cabeza y decir: Sí, esto no tendría que haber sucedido pero no volverá a ocurrir, procuraré ser fuerte, no humillarme más a mi misma y queriéndome mucho seguir con mi vida.

Como bien dice la canción: Ey, Chipirón todos los días sale el sol ;)

Ahora quizás no sea tan inocente, recele más del mundo… pero  siempre están aquellos a los que nunca dudare en otorgarles mi plena confianza, cariño, amistad y amor…

Quiero creer que si alguien  te quiere llegar a conocer, si alguien te gusta o tú le gustas a él estas barreras que he comentado desaparecerán. Si no lo hace es porque, no merece la pena y no hay que darle más vueltas.

Abril


domingo, 18 de noviembre de 2012

Quiero ser cómo tú


Hacia tiempo que quería escribirte algo a ti,  la que se ha convertido en mi modelo a seguir. Sé que esto no va a servir de nada porque no lo vas a leer, pero en cierta forma me siento aliviada haciéndolo. Te fuiste un 27 de Julio de 2011, hará ya más de un año. Ni un solo día he dejado de pensar en ti. Te he tenido presente en cada una de mis decisiones, en mis buenos momentos, pero sobretodo en los malos. 

Con tu forma de ser dejaste una huella en mucha gente, aunque tú muchas veces no fuiste consciente de ello. No mentiría si dijera que eres la persona más increíble que jamás he conocido, y doy gracias por haber tenido la suerte de haberte tenido en mi vida.  Dudo que haya alguien con tal optimismo, ganas de seguir hacia delante, pero sobre todo, buen corazón. Recuerdo cuando te cogía de la mano y la tenías helada, me decías: “Manos frías, corazón caliente”. Y cuanta razón. Tenías un corazón que no te cabía en el pecho, sin duda. Eras capaz de ayudar a los que querías, de darlo todo por ellos sin recibir nada a cambio. Pasaste por tantas cosas… hambre, miseria…pero sobretodo enfermedades. Nunca tuviste una buena salud, la circulación te pasó una mala jugada. Pero a pesar de ello nunca perdiste la vitalidad, la sonrisa. Tu gran sonrisa, capaz de iluminar el mundo entero. La vida no fue justa contigo pero nunca dejaste de sonreír  por nosotros. No sabes lo que daría por volver a ver esa sonrisa, solo un día más. 

Te detectaron cáncer de mama. Lo superaste, nadie lo dudaba. Eras fuerte, la persona más fuerte, podías con todo. Pero el cáncer volvió, leucemia. Los médicos nos dijeron que te quedaban 3 meses de vida. Sorprendentemente, te recuperaste, hasta los propios médicos dijeron que era un milagro. Pero la alegría duro poco,  el puto cáncer se había desarrollado por todos tus órganos vitales. Te recuerdo en el hospital, tumbada en la cama, estabas indefensa, débil, no sonreías, tus ojos azules ya no brillaban. Ahí me di cuenta que te perdía, que te ibas de mi lado. Pero era lo mejor, no merecías sufrir. Los médicos dijeron que no pasarías de esa semana. Estaba en casa preparando la comida cuando mi padre me llamó, sus palabras fueron: “Ya está”. Ya estaba, todo se había terminado. Tu horrible sufrimiento había llegado a su fin. Aunque me doliera, era lo mejor. No podía soportar un día más viéndote de aquella forma.

Y ahora estoy aquí, en la que era tu habitación, escribiéndote esto. Has dejado una huella tan grande en mí…Eres la razón por la que me levanto cada vez que caigo. El motivo por el que tengo una sonrisa en mi cara por complicado que sea el problema. Porque sé que tu no permitirías que me cayera, que me hundiera. Gracias a ti sigo adelante. Me gustaría tenerte delante para decirte todo esto y te sintieras orgullosa de mí. Me hiciste prometer que no cambiaría, que seguiría siendo yo misma. Y eso haré. Sólo puedo decirte GRACIAS por dejarme aprender de ti. De mayor quiero ser cómo tú.

Te quiero,

Tu Sol que siempre te tiene presente.



.~África~.

Te encontraré


¿De quien es el mundo? El mundo pertenece a aquellos que sueñan y sueñan hasta despiertos, sueñan tan profundamente, que nunca abandonarán sus ideales lucharan hasta que les falte el aliento, e incluso en ese momento con el último suspiro rozándoles los labios seguirán creyendo en ellos.

El mundo es para aquellos valientes que no temen gritar al mundo una verdad, que no piensan en rendirse  por muy difícil e imposible que sea el reto. Estos son personas que aprenden  de sus errores, que saben que se equivocan tantas y tantas veces… pero luchan y luchan como nadie por aprender de sus fallos, por no repetirlos y  ser mejores en un mañana que se apresura.

El mundo no es solo de los más inteligentes, muchas son las veces que aquel que presumía de su gran conocimiento acabo por sucumbir ante un gran esfuerzo, mientras otra persona que no era inteligente más nunca jamás se rendía, luchaba y luchaba por aprender aquello que no entendía  fue aquel quien consiguió el reto.

El mundo tendría que ser de aquellos inocentes, también de esos otros  que son felices con poco, porque saben que solo con vivir y despertarse cada día es el regalo más grande que pueden recibir.

Pero… si dije que el mundo era de aquellos que sueñan… ¿Tú, con quien sueñas?

Yo sueño con encontrarlo, sueño con encontrar a la persona con la que compartir mi vida, sueño con tener a alguien con quien: reír, sentir, llorar, reñir, enamorar, amar, besar, acariciar abrazar, compartir, soñar…

Ahora sé lo que no quiero: no quiero a nadie que no se atreva a gritar al mundo que me quiere, no quiero a un celebrito que no entienda de sentimientos y no sepa usar su corazón, no quiero un quizás ni un tal vez, quiero un intentémoslo, no quiero a alguien que se crea perfecto, quiero a alguien muy imperfecto y que juntos aprendamos de nuestros errores, no quiero al más guapo, quiero a alguien que luche por mi y me quiera tanto como yo a él.

A veces creo que persigo un sueño, otras pienso, que tiene que ser realidad, es entonces cuando sé que te encontraré.
Abril
 

sábado, 17 de noviembre de 2012

Ahora solo eres alguien a quién solía conocer


Nunca conoces a alguien del todo. Crees que conoces a alguien, que sabes lo que le gusta, lo que no, e incluso muchas veces sabes perfectamente cómo reaccionará ante una situación. Y de repente ocurre. Pasa algo que te rompe completamente los esquemas. No, no conoces para nada a esa persona. Quizás es mi culpa por haberte idealizado, por haber creído que eras alguien diferente. Me siento decepcionada. Había puesto tanto para que funcionara… Pero la verdad es que en el fondo me alegro. Porque si realmente eres cómo me has demostrado últimamente, aunque me duela ahora, no te quiero a mi lado. Quiero a alguien que me diga te quiero pero que a la vez lo demuestre. Que luche por mí hasta el final, como si se le fuera la vida en ello. Puede que pida demasiado, pero no es más ni menos que lo mismo que ofrezco. Porque cuando quiero, quiero de verdad. Lo demuestro más que digo, lo doy todo y más por la otra persona. No, no soy de las que se rinde a la primera de cambio. Y tú, me has demostrado que prefieres escoger el camino fácil, que eres un cobarde.

A pesar de todo sé que no te olvidaré fácilmente (aunque debería). Quizás con el tiempo no duela tanto recordarte. Pero ahora es lo que toca, olvidarme de ti. Así que empezaré por no escribir más sobre ti. Porque no te mereces que te dedique una sola palabra más. Se acabó. Ahora solo eres alguien a quién solía conocer.  


.~África~.

Cuando salga el sol…


 Son estos días grises los que hacen que me cuestione todo... No se como será mi futuro, pienso en estas navidades que ya están al caer y las veo tan distintas a las pasadas. En cierto modo al pensar en estas que están por venir, me suelo poner triste porque no serán como hace meses habría planeado.

Lo que más me entristece  es que yo, fielmente creía que había perdido mucho y cuanto más tiempo pasa, me doy cuenta de que en realidad lo que yo creía que era mucho, ha resultado ser NADA.

Sé que estas navidades serán distintas, pero puede que sean mucho mejor a las que había planeado.

 Los malos momentos aparecen por algún motivo en nuestra vida. Creo que el motivo es por hacernos crecer como personas, demostrarnos que somos más fuertes de lo que creíamos y aparentábamos ser.

Realmente, has de dejar de pensar en porque pasan las cosas. Porqué no me quiso, porqué no confió en mi, porqué me utilizo, porqué decía que me quería cuando me ha demostrado que no le importo un mierda, porqué malgasto mi tiempo cuando ya sabia que nunca ocurriría nada porqué él mismo no quería que sucediese…

No merece perder tanto tiempo pensando en un porqué, ya que hay  veces que aunque supieras el motivo nunca conseguirías comprenderlo, otras veces, tampoco merece la pena que desperdicies ni un segundo, pensando en alguien a quien verdaderamente nunca le has importado.

Es triste descubrirlo, pero más triste es perder tu vida pensado en algo que no te llevará a nada.

No obstante, aunque a veces nos lo parezca, nunca estamos solos. Siempre  tendremos familia y amigos que nos acompañaran y caminaran junto a nosotros por el sendero al que llamamos vida.

Si el pasado es gris, en algún momento tarde o temprano, el cielo dejara de estar tan nublado y aparecerán otras personas que jamás te abandonaran, otras que te volverán hacer reír a carcajadas y puede que continúen habiendo algunas que te hagan llorar. Pero así es un sendero, siempre podrás  tropezar con piedras y siempre tendrás que aprender a  levantarte. Lo único que no debes hacer es quedarte en el suelo.

Abril

Causa y efecto



Cuando escribes en el ordenador y te equivocas es fácil: haces clic en “deshacer”. Si te equivocas escribiendo a mano: usas “tippex”. Pero si te equivocas en el intento de escribir tu vida, eso ya es un poco más complicado.

Si existiera un botón para deshacer nuestros errores, todo sería más fácil. Un descuido, un error, un desliz y todo cambia, no puedes hacer borrón y cuenta nueva. Pero si existiera una forma de volver atrás y corregir lo que hemos hecho mal ¿quién no lo haría?

Vivimos sin darle importancia a los detalles, a los cambios sutiles, cotidianos, y ese detalle mínimo, es el que nos puede cambiar la vida. Una palabra no dicha a tiempo, un gesto a destiempo y lo que era la solución a nuestros problemas, pasa a ser un problema. Creemos que las grandes tragedias son las causadas por grandes errores, pero a veces un detalle es el aleteo de la mariposa que desata la tormenta, y una vez desatada la tormenta es cuando uno quiere volver el tiempo atrás. Pero no,  no podemos volver al pasado, no podemos frenar el efecto mariposa. Siempre se puede cometer un error, pequeño, insignificante. Nadie es perfecto.

Causa y efecto. Un pequeño error puede llegar a producir grandes cambios, una mariposa que produce un huracán. Detalles, pequeños fallos, descuidos que escapan de nuestro control. No, no podemos controlar todo. Pero eso no implica que dejemos de vivir, de luchar. A veces, hay que correr el riesgo de equivocarnos, porque la única manera de saber si realmente es un error, es cometiéndolo. 





.~África~.

miércoles, 14 de noviembre de 2012

Hoy empieza MI vida.

Suena el despertador. Abro los ojos. 7:45. Hora de despertarse. Voy al baño. Me miro en el espejo y me observo detenidamente. Hoy me veo distinta. Me han hecho daño tantas veces que mi corazón se ha acostumbrado a sufrir. Pero hoy hay algo que me dice: BASTA. Necesito un cambio. Es el momento de dejar el pasado atrás. Un nuevo mundo me está esperando. Solo tengo que mover ficha. Es más, sé que puedo hacerlo, estoy segura. El ayer, es pasado, y hay que dejarlo donde está. No sirve de nada seguir pensando o viviendo de algo que ya ha ocurrido. Hay que seguir adelante, vivir el presente. La vida es demasiado corta para pasarla sufriendo. Sólo se vive una vez (como diría Azúcar Moreno), así que voy a intentar sacar lo mejor de mi y disfrutar. Voy a vivir cada momento como si fuera el último. Hoy empieza MI vida.



.~África~.

martes, 13 de noviembre de 2012

Mi madre siempre tiene razón


“Hace tiempo leí que con 50 años habremos conocido a lo largo de nuestra vida a unas 20.000 personas. Haciendo una regla de tres, obtuve que un joven de 15 años habría conocido aproximadamente a 6.000 personas. Pongamos que la mitad de esas personas, es decir 3.000 son hombres y la otra mitad mujeres. Y supongamos que de esos 3.000, solo 1/3 están dentro del margen de edad en el que se incluyen todas las personas con la que podríamos tener una relación. Es decir, descartamos 2/3, donde se encontrarían aquellas personas de las que nunca podríamos enamorarnos: familiares cercanos, ancianos, niños pequeños... Nos queda el siguiente número 1.000. De todas esas personas, nos enamoramos de una sola. Estamos hablando de una milésima parte 0,001. Y a su vez, esa persona se enamora de una sola entre 1000. De esta manera, la probabilidad de que la persona de la que uno se enamora sea precisamente la persona que se enamora de uno, es según las matemáticas (1/1.000) · (1/1.000), lo que es igual a una posibilidad entre un millón, 1/1.000.000. Así que, si  se diera esa improbable situación de poder estar con la persona que quieres, que el destino ignorase las otras 999.999 opciones y convirtiera esa única probabilidad que había entre un millón, en un hecho, en una realidad, ¿qué sentido tendría no aprovecharla, qué más da lo que venga luego, qué importa lo complicadas que sean las circunstancias? Si lo más difícil, lo que tenía una posibilidad entre un millón de ocurrir, ya ha ocurrido.”

Mucha gente nunca se enamora a lo largo de su vida y yo con tan solo 20 años puedo decir que he tenido la suerte (¿o no?) de enamorarme, no una, sino dos veces. No, no me arrepiento de haber querido a ninguna de estas dos personas porque era lo que sentía en ese momento. Di lo mejor de mí, en las dos ocasiones, pero ninguna de las dos salió bien.

La primera de todas se fue desgastando con la distancia. “Si dos personas se quieren de verdad soportan hasta la más grande de las distancias”. Quizás si, pero yo he vivido lo que es no tener a esa persona cerca, no poder ver su sonrisa, besarle, o poder darle un simple abrazo. Si, existen los ordenadores, el móvil o incluso las cartas, pero NO es lo mismo. Personalmente lo pasé muy mal, soy una persona muy cariñosa y necesito sentir a la persona que quiero cerca y la distancia me fue superando día a día, y a él también. Así, que mutuamente decidimos dejar la relación. Creo que fue la mejor decisión, o al menos eso decía mi madre.

La segunda….se acabó hace poco. Creía que él era “mi excepción”, y me equivoqué, otra vez. Lo di todo, y más. Aun así, no recibí nada a cambio. No puedo decir de él que es una mala persona porque no lo es. Simplemente, pensamos y sentimos de forma distinta. Él nunca anteponía sus sentimientos hacía mí. Nunca fui su primera opción, el trabajo o los estudios siempre estaban por encima de mí. No digo que eso no sea importante, que por supuesto que lo es (y más con los tiempos que corren), pero si realmente quieres a alguien sacas tiempo de debajo las piedras, aunque sean cinco minutos. A pesar de eso, me repitió y me hizo creer que me quería y que habría un “para siempre”. De un día para otro me suelta que se va a vivir fuera, un año, sin ni siquiera consultármelo antes. Me dice que se ha acabado, que las relaciones a distancia no funcionan. Y me lo dice a mi ¿sabéis? Yo, que mejor que nadie sé lo que se siente al tener lejos a la persona que más cerca quieres tener. Pues no, ni me pidió opinión ni nada. Simplemente, me voy, se acabó. Eso es lo que le importaba, nada. Lo más grave de todo es que yo por él, estaría dispuesta a volver a pasar por una relación a distancia (esta vez de MUCHOS más kilómetros) y mucho más. Pero no, no voy a dar un paso más por alguien así, ya no. Creo que me merezco algo mejor. Des de que me soltó la gran bomba no hemos vuelto a hablar, ni tan siquiera ha sido capaz de preguntarme cómo estoy…Otra vez más, se confirma mi teoría, le importaba una mierda, y bien grande. Mi madre llevaba tiempo advirtiéndome, pero supongo que yo no quería verlo. Las madres siempre tienen razón, o al menos, la mía sí.

Así que aquí estoy, tras dos relaciones amorosas sin final feliz. Pero ¿sabéis qué? No pienso deprimirme ni soltar una lágrima más, porque no me lo merezco. Ahora es el momento de encontrarme a mi misma, de vivir la vida cómo yo quiera, es el momento de ser feliz. Y no tengáis ninguna duda que lo voy a conseguir!


.~África~.

lunes, 12 de noviembre de 2012

Impredecible



Hay días en los que tengo miedo, me da pánico volver a cometer los mismos errores que cometí, el ser humano es el único animal que tropieza dos veces con la misma piedra y parece ser que esa es mi gran afición. En todo… tanto en cuestión de amistades como en cuestión de amor.

A veces me cuesta volver a empezar, mi vida ha dado un giro impresionante, hace dos meses  si me hubiesen contado lo que pasaría y como cambiaria mi vida en un espacio tan limitado de tiempo, no me lo habría creído.

Los cambios siempre cuestan sobre todo cuando dos de las personas en las que más confiabas deciden desaparecer… No digo que el cambio haya sido a peor, ni mucho menos, en el fondo me alegro de que haya pasado. Por una parte me han demostrado que no merecían la confianza, cariño y amor que yo depositaba en ellos, por la otra hacen que te acerques más a personas que si que merecen todo.

No obstante en cuestión de amor, hay días que parecen más grises que otros, es como si sintiese que nunca nadie se fijara en mí. Sé que es una versión muy pesimista pero tengo 20 años y aunque muchos penséis que soy muy joven, ya me he llevado unos cuantos chascos.

Mi problema es que siempre me imagino un futuro con alguien a mi lado y como ese alguien tarda en llegar, eso hace que no pueda evitar pensar que estoy haciendo algo mal…

Tengo que confesar algo… hay alguien.

Hay alguien a quien me gustaría poder conocer más y llegar a algo más que una simple amistad. Ya os he hablado de él, pero también tengo miedo, hay veces que siento que a él también le gustaría conocerme más y otras sin embargo, parece como si me quisiera cortar toda la tontería de golpe.

En parte me siento agradecida aunque no pasara nunca nada, el sin hacer nada ni darse cuenta en absoluto, sin saber lo que ha ocurrido y casi sin conocerme… hace que me olvide de lo que me ocurrió. Hace que no piense tanto y realmente para mi es un gran alivio. Lo veo tan diferente a lo que hasta ahora he conocido… puede que me equivoque en esto, pero quisiera pensar que no.

Mentiría si os dijera que no me gustaría quien fuera él, él que me abrazara y besara en un futuro, pero no sé si es prudente pensar así, creer que ese futuro será posible cuando a la vista esta en que no sé que es lo que sucederá la semana que viene. A parte, si él se enterara seguramente pensaría que estoy loca, a penas nos conocemos y yo ya me estoy imaginando un futuro en común… es algo ilógico. Pero que sea impredecible es lo que a veces da esa chispa especial.

Quiero que esta vez sea diferente, por eso intentaré no precipitarme y esperar a ver que sucede.

Abril

sábado, 10 de noviembre de 2012

¿Qué les pasa a los hombres?


Hoy quiero compartir con vosotros una frase de la película Qué les pasa a los hombres?

"A las niñas nos enseñan muchas cosas. Si un niño te pega, le gustas. Y un día conocerás a un hombre maravilloso y tendrás tu final feliz. Cada película que vemos y cada historia que nos cuentan, nos dicen que esperemos el giro del tercer acto: la declaración inesperada de amor. La excepción a la regla. A veces nos concentramos tanto en el final feliz que no aprendemos a interpretar las señales, a diferenciar entre los que nos quieren y los que no.Entre los que se van a quedar y se van a ir. Y quizá el final feliz no incluye un tipo maravilloso: quizá el final eres tú, sola, recogiendo los pedazos y volviendo a empezar. Liberándote para encontrar algo mejor en el futuro. Quizá el final feliz solo consiste en seguir. O quizá este es el final feliz: saber que a pesar de todas las llamadas y corazones rotos, a pesar de todos los errores y las señales malinterpretadas, a pesar de todo el dolor y la vergüenza, tú nunca, nunca perdiste las esperanzas."

Porque tenemos que aprender que no somos la excepción, somos la regla. Y esta es la regla: Si un chico no te llama, es porque no quiere llamarte. Cuando un hombre te trata como si le importaras un mierda, realmente le importas un mierda. Si un hombre quiere estar con una chica pase lo que pase hará que ocurra. Y ahí es cuando te conviertes en su excepción, cuando lo da todo por ti, y no tiene miedo a reconocerlo.

.~África~.

Estimat desconegut


Estimat desconegut,

 
Avui com tants altres dies he somiat  amb tu. Aquesta vegada vull parlar-te com mai ho he fet amb ningú, així fer la crida a un sentiment únic, perplex, encegador i meravellós.

 
Jo sé que existeix encara que m’hagin volgut confondre, pertorbant-me, creant una fal·làcia que em va fer dubtar de la seva existència.

 
Però tu em fas obrir els ulls i creure plenament en ell. Tantes vegades he desitjat que arribessis i estiguessis al meu costat però em conforta la teva presència, per tu he obert els ulls i he vist altre vegada la vida.

 
Aquella que batega en el petit cor d’un infant quan la seva mare, acaronant-lo, li llegeix aquell conte que el fa arribar al màgic món en que ell és el rei.

En la lluna esmaltada que aquesta nit plena i poderosa s’alça sobre el cel amb l’única companyia dels estels que captivats miren com la jove parella ajunten els llavis per primera vegada.

 
Ho veig en aquells, que encara cansats després de que el dia  aconsegueixi treure’ls  l’últim alè, s’estimen  i es transmeten tot el seu amor amb una única mirada.

 
L’escolto en els riures d’aquells amics de sempre que tot i les seves discussions encara continuen junts sense saber que farien un sense l’altre no volent deixar perdre totes aquelles converses que duraven hores, allà on fos.

 
Es percep en milers d’olors que arriben de les flors, ara s’obren després de passar tot l’hivern adormides, esperant que arribes  aquest instant per mostrar-nos que vivim en un món massa especial per deixar-lo perdre. 

 
També els ocells que piulen enviant un so serè com el del blau oceà aquell el que sempre l’he parlat de tu, perquè sé que ell, rebel, ple de vida, et farà arribar els meus missatges. 

 
Pot ser no et coneixeré mai, no obstant vull pensar que sí. Serem com aquells nàufrags perduts?Arribaràs un dia sense haver establert cap pauta, amb l’únic senyal d’aquell foc que mai crema i que s’amaga dintre el cor. Esperant que el descobrim i no el  deixem  extingir-se.

 
Abril

Soy así


Reconozco que a veces soy la más idiota del mundo, una de las más bordes. Un día me verás de tan mala leche que te entrarán ganas de pegarme dos ostias y otro me verás dando saltos de alegría sin razón. Tengo mi habitación realmente desordenada, no soy muy constante en cuanto a mis trabajos, tampoco la más responsable. No me suelo enfadar, y si lo hago, tengo mucha facilidad para perdonar. Soy cabezona, muy cabezona, impaciente e impulsiva. No soy la mas guapa, ni detallista, y si, sé que soy una orgullosa de mierda, y que me como mucho la cabeza. No miro las etiquetas de la comida para saber cuanto voy a engordar. Soy incapaz de pasar una semana sin tomar nada que no lleve chocolate y no voy a la peluquería una vez al mes para tener una preciosa melena de barbie. No soy precisamente el modelo de hija ideal,  pero no provoco grandes problemas. Tampoco soy la hermana perfecta, pero con un par de gritos funciono a la perfección  Nunca estoy quieta, me encanta reírme y hacer la loca sobretodo. Soy alérgica a la gente falsa. Adoro la moda aunque a veces no lo parezca. No soy de las que ven las cosas blanco o negro, si no que me fijo en la inmensa escala de grises que hay por medio. Porque no me considero diferente, ni igual a los demás. Porque siento las cosas a mi manera. Porque cada sentimiento significa mucho más que "algo" para mí. Porque no soy de las que se entretienen mucho con el papel de regalo, si no que se desespera por ver lo que hay dentro. Porque soy de las que pasan de los manuales de instrucciones. Porque me equivoco tantas veces como decisiones tomo.Tengo millones de defectos, si, pero cuando quiero algo, hasta que no lo consigo, no paro. Aunque me lleve la vida misma. Soy así. Ahora, sé muy bien lo que es querer y valorar a una persona, y en eso, soy una de las mejores.

.~África~.

viernes, 9 de noviembre de 2012

Los cuentos... sueños son



He visto tantas y tantas historia de amor y he soñado tantas veces…

Dos cuerpos abrazados, sin nada que ocultar, perdidos en susurros bajo la tenue luz del fuego, con las caricias mas dulces del universo y el arrebatador deseo más poderoso aun que aquella llama que los ilumina, sin palabras pues con solo una mirada  suya equivale a miles de palabras.

Con besos perdidos, prohibidos, largos, húmedos, ardientes, fogosos, traviesos, juguetones, sinceros… besos dedicados al alma de dos enamorados.

Sus iniciales quedaron grabadas en aquel rincón pues a ellos dos ya solo les pertenecía tras ese mágico encuentro, nunca lo olvidaran  pues no ha habido momento más hermoso y sincero que aquel al entregar su más sincero sentimiento, un eterno y completo amor.

Bajo una noche llena de estrellas  en la que no hay necesidad de cubrirse bajo mantas pues son sus propios cuerpos los que desprenden calor y cobijo, ante ellos, un futuro al que no temer pues su amor es suficiente, superara todas las fronteras, no habrá barreras ni falsas promesas ni mentiras.

Con el rostro feliz tras dos sonrisas que se dedican la dicha más inmensa que pueda existir el querer, el querer a alguien tanto que al verlo te cuesta respirar y al no verlo se te quitasen las ganas de  dejar que el aire entrara por tus pulmones.

En sus sueños se encontraron, los dos iluminaron su mundo, un mundo oscuro en el que ya no importa nada, solo ellos.

Solo son sueños, solo son cuentos pero mentiroso o si no frio, es aquel que se niega en no haber pensado alguna vez en algo así.

Abril

Just Believe


Mi mejor decisión ha sido dejarte marchar. Porque alguien que consigue sacarte más lágrimas que sonrisas no te merece. Alguien que no lucha por ti, y nunca te antepone en ninguna de sus decisiones no se merece estar un minuto más en tu vida. Ahora duele, y bastante, pero es lo mejor.

Voy a seguir adelante. A vivir a pesar de que tenga miedo. Continuar, seguir adelante y estar bien. Tengo fe en que algún día las cosas cambiarán. A pesar de que me hayan herido volveré a luchar por lo que quiero una y otra vez. Porque a pesar de todo, sigo creyendo en las historias de amor, en los príncipes encantados y en los finales que digan: y vivieron felices para siempre.



.~África~.

La vida te sorprende


La vida te sorprende, cuando menos te lo esperas todo da un giro de 180 grados. Una absurda discusión con la que tú considerabas tu mejor amiga acaba con vuestra amistad. Han pasado ya casi dos meses y no has obtenido ni una sola disculpa, ni un simple hola cómo estás. Ahí es cuando te das cuenta de lo que la gente valora la amistad, una mierda. Y entonces, aparece esa persona que te demuestra todo lo contrario, que lo daría todo por un amigo. Alguien que piensa exactamente igual que tú. Alguien con quien tienes una conexión especial. Ella es la persona que quieres tener a tu lado, la persona con la que quieres compartir risas, llantos y mil y una locuras. Es la mejor amiga que he estado buscando toda mi vida y que por fin, he encontrado. Porque quizás necesitaba alejarme de esa persona para darme cuenta de quien valía realmente la pena. A veces, una pérdida puede hacerte ganar. Y en mi caso, te he ganado a ti.

Las dos estamos pasando por momento difíciles en la vida. Nos han decepcionado una y otra vez. Pero a pesar de ello no nos vamos a rendir, o por lo menos no voy a permitir que tú lo hagas. Cómo dijimos el otro día: las cosas ya no pueden ir peor (toquemos madera!), así que a tirar para adelante. Porque todo este mal trago, antes de lo que pensamos, acabará. Es más, estoy segura de que teniéndonos una a la otra, todo irá mejor. Porque juntas, podemos, con esto y con mucho más. 

.~África~.

miércoles, 7 de noviembre de 2012

Enséñame el pie y te diré como eres



La noche de ayer fue un tanto peculiar, una de esas noches en la que estas agotado pero no consigues conciliar el sueño, es como si necesitases encontrar un porqué a todas las preguntas del mundo que no tienen  respuestas.

En verdad creo que he encontrado el motivo por el cual deambule entre sabanas, más tiempo de lo normal. Hace semanas conocí a una mujer un tanto peculiar, dice que puede percibir las energías y sentimientos de cada persona, sobre todo mirándole los pies y tocándolos.

Yo soy un poco escéptica en este tipo de ciencias pero lo probé (soy de las que piensa que si no pruebas las cosas a veces no tienes tanto derecho a criticar /opinar)  Lo que paso es que al cogerme el pie y empezar a tocármelo me dijo que no podía seguir, que en ningún momento se esperaba que yo transmitiera tanta energía, que era una persona que no aparentaba tener la fortaleza que en realidad tenía y que lo sentía pero que no se podía implicar más. Le pregunte que porque no podía continuar, que si era malo lo que tenia  o si significaba algo. No obtuve respuesta alguna.

En aquel momento no creí en nada,  pero al acostarme no conseguía dejar de pensar en ello:

¿Cuales son los sentimientos que le transmití?

¿Tan mala fue la energía que desprendí, para que se apartara de esa forma?

Es cierto que no paso por un buen momento emocional pero… los malos momentos están para superarlos y no creo que mis problemas sean más graves que  los de cualquier otra persona. En fin diría que hay personas que tienen que afrontarse con problemas muchísimos mas grabes  que los míos…

 Abril



domingo, 4 de noviembre de 2012

¿ Y tú por quien brindas?



Hoy  brindo por ti, África y por mí, por todos los momentos compartidos por toda la amistad que hoy tenemos y que cada día crece . Brindo por un futuro y todo aquello que esta por llegar, pero también por el pasado y los buenos momentos compartidos.

Hoy celebro que algún imbécil me desilusionara, menospreciara y me hiciera sentir inferior. Gracias a él he aprendido a ser  más fuerte, he crecido como persona y he alcanzado a comprender que él  era el que no merecía la  pena.

Brindo por todos aquellos que continuáis a mi lado, todos aquellos me habéis ayudado y que me habéis querido por quien soy sin intereses a los que alcanzar. Quiero dedicar una sonrisa eterna a toda mi familia y amigos, porque son ellos por los que vale la pena seguir luchando día tras día.

A todos aquellos que me abandonasteis y que me utilizasteis  gracias o mil gracias, por demostrarme como  erais en realidad y por esfumaros así de mi vida,  a todos estos os digo que no pienso  daros la mano ni una sola vez más  y que si algo aprendí  fue a  dar lo mismo que recibes.

Hoy también brindo por los futuros  problemas porqué seguro que vendrán pero más seguro tengo que me cueste lo que me cueste los superaré.

Pero ante todo  hoy quiero brindar por esto, por este pequeño rincón de relatos que me ha hecho  volver  a ser yo,   por  todos aquellos que habéis leído nuestras  publicaciones, hoy quiero brindar con vosotros por darnos esa chispa de felicidad tan necesaria en nuestras  vidas,  por tener la oportunidad de poder mostrarme tal y como soy  y saber que hay gente que me comprende.

Abril